Aldrei hefði mér dottið í hug að ég ætti eftir að vitna í þennan greinarhöfund. Finnst skrifin bara mögnuð.

 Grein í Fréttablaðinu, þriðjudaginn 25. mars 2008. Höf. Hannes Hólmsteinn Gissurarson.

Í DAG / Íslamistar

Leturbreytingar og undirstrikanir gerðar af ylhyra

Nýir brennuvargar?

Leikritið "Biedermann og brennuvargarnir" eftir svissneska rithöfundinn Max Frisch var frumsýnt í Zürich vorið 1958. Hér var það fyrst sett á svið vorið 1962 í Tjarnarbæ.

Leikritið "Biedermann og brennuvargarnir" eftir svissneska rithöfundinn Max Frisch var frumsýnt í Zürich vorið 1958. Hér var það fyrst sett á svið vorið 1962 í Tjarnarbæ. Þar segir frá einföldum oddborgara, sem leyfir tveimur skálkum að setjast upp hjá sér og gera sig heimakomna. Þeir reyna lítt að dylja, að þeir ætla að kveikja í húsinu, og kona Biedermanns varar hann við. En Biedermann er fullur sektarkenndar og ótta og lokar augunum fyrir hættunni. Hvers vegna á hann að vera vondur við þessa aðkomumenn? Ræður hann hvort sem er við þá? Að lokum réttir hann þeim eldspýturnar til að tendra eldinn.Þótt Frisch kallaði sjálfur leikritið "prédikun án boðskapar", er margt í því bersýnilega sótt í valdarán kommúnista í Tékkóslóvakíu 1948. Einnig má lesa úr því ádeilu á andvaraleysi lýðræðissinna í Norðurálfunni gagnvart Adolf Hitler og þjóðernisjafnaðarmönnum hans fyrir stríð.

Skopmyndir og málfrelsi

Tveir danskir menntamenn, hjónin Karen Jespersen og Ralf Pittelkow, halda því fram í bókinni Íslamistar og naívistar, sem birtist fyrir skömmu á íslensku, að nýir brennuvargar séu komnir til Evrópu: Íslamistar. Síðustu áratugi hefur fjöldi múslima flust til Norðurálfuríkja.

Flest er þetta gott fólk í leit að betri lífskjörum. En meðal þess hefur risið upp hreyfing, íslamisminn, sem ræðst beint á ýmis vestræn verðmæti, aðallega málfrelsi og jafnrétti kynjanna. Þegar Jótlandspósturinn birti skopteikningar af Múhameð spámanni, ætlaði allt um koll að keyra í ýmsum múslimalöndum og í röðum danskra íslamista. Teiknararnir urðu að fara í felur. Þótt í ýmsum múslimaríkjum, einkum Íran og Sádi-Arabíu, sé rekinn hatursáróður gegn kristni og Gyðingdómi í skólum og fjölmiðlum, vildu erindrekar þessara ríkja takmarka frelsi til að gagnrýna Íslam opinberlega í vestrænum löndum. Þeir vildu í raun hrifsa af okkur dýrmætan ávöxt mörg hundruð ára frelsisbaráttu, málfrelsið.

Morð og morðhótanir

Önnur dæmi eru alkunn. Rithöfundurinn Salman Rushdie, breskur ríkisborgari, var dæmdur til dauða í Íran fyrir eitt verk sitt og verður að fara huldu höfði. Ayaan Hirsi Ali, flóttakona frá Sómalíu, skrifaði handrit og var þulur í heimildarmynd um kúgun kvenna í múslimaríkjum, sem hollenski leikstjórinn Theo van Gogh gerði. Íslamisti einn myrti van Gogh í nóvember 2004 og sendi Hirsi Ali morðhótanir, svo að hún varð að fá lögregluvernd.

Hættan er aðallega af ofsatrúarfólki í hópi innflytjenda frá múslimaríkjunum. Þótt það meti góð lífskjör í Norðurálfuríkjunum nógu mikils til að flytjast þangað, sættir það sig ekki við frumverðmæti hins vestræna menningarheims, til dæmis jafnrétti kynjanna. Íslamistar í hópi innflytjenda reyna að kúga konur á sama hátt og gert er í Íran og Sádi-Arabíu (en ekki víða annars staðar í múslimaríkjum). Þær eiga að hylja sig, ganga með höfuðklút, tákn ófrelsis og kúgunar. (Raunar er eðlilegast að banna slíka klúta af öðrum ástæðum en trúarlegum: Þeir eru dulbúningar. Unnt verður að vera að bera kennsl á fólk á förnum vegi.)

Einfeldningar eins og Biedermeyer

Sumir Vesturlandabúar myndu vitna í gamalt spakmæli: Eftir landssið skulu lifa þegnar. Ef múslimskir innflytjendur vilja ekki sætta sig við vestrænan landssið, málfrelsi og jafnrétti kynja, þá ættu þeir að snúa aftur til múslimaríkjanna. Aðrir Vesturlandabúar láta eins og Biedermayer (eftirnafnið skolast til / ylhyra) sektarkennd og ótta stjórna sér og loka augunum fyrir hættunni. Þeir afsaka jafnan íslamistana.

Þegar Ayuun Hirsi Ali kom til Íslands á vel heppnaða bókmenntaráðstefnu haustið 2007, skrifaði ungur blaðamaður, að gagnrýni hennar á stjórnarfar í múslimaríkjum væri "ófrumleg og einfeldningsleg". Hefði hann sagt hið sama um gagnrýni Þórbergs á stjórnarfar í Þýskalandi fyrir stríð?

Fréttablaðið sagði frá því 26. nóvember 2001, að stjórnendur Austurbæjarskóla hefðu tekið svínakjöt af matseðli skólans "í virðingarskyni" við þá nemendur, sem ekki snæði slíkt kjöt sakir trúar sinnar. Þetta hljómar sakleysislega, en kann að vera upphaf að öðru ískyggilegra. Íslendingar þurfa að fylgjast vel með þeim, sem gera sig líklega til að verða brennuvargar. Biedermayer (eftirnafnið skolast til / ylhyra) hugsaði: Heiðra skaltu skálkinn, svo að hann skaði þig ekki. Við hljótum að svara: Skálkurinn mun skaða þig, ef hann getur, svo að best er að vera við öllu búin.

Iranskar flugfreyjur taka niður slæðurnar í millilandaflugi

Þetta gera þær af tillitssemi við þá farþega sem ekki tilheyra islam.

.

.

.

.

.

.

.

.

Sennilegt? Þetta gerðu íslenskar flugfreyjur þó í pílagrímafluginu forðum, með "hinum" formerkjunum

MARSIPANsálmabækur og "5 mínútna BIBLÍAN"

Grimmt eru auglýstar til sölu "MARSÍPANsálmabækur" annars vegar og "FIMM MÍNÚTNA Biblían" hins vegar. Víst hljóta það að vera fermingarbörn og -veisluhaldarar sem auglýsingarnar miða á.

Ég hef ekkert á móti því að Biblían og mörg önnur þung rit- og hugverk séu sett fram á einfaldan hátt, fyrir þá sem vilja kynna sér efnið án þess að grúska djúpt strax. Oft sökkvir maður sér seinna meir ofaní efni sem manni hefur verið veitt innsýn í með einfaldri framsetningu.

Þar með getur Fimmmínútnabiblían verið fínt yfirlit til að velja það sem maður vill læsa sig í til að byrja með.

MARSÍPANsálmabókin finnst mér svolítið skrýtin. Sennilega myndi ég kveikja í eins og einum (a.m.k. félags) -fána eða brjóta litla rúðu,ef múslímar byggju til sálmabók kristinna, úr kökuklessu með kremklessum, innpakkaðri í útflatta sælgætisþekju og mynduðu úr öllu heila klabbinu, - þessa líka fínu sálmabók.

Nú þyki ég e.t.v. tvísaga, en mér finnst stórskemmtilegt að borða góðar kökur, sama hvernig þær eru í laginu og það særði mig ekkert, hvort sem hún væri í formi frelsarans, bókar, bíls eða lims. Ef gottið er gott, þá er það gott.

EN, nú kemur "en-ið".  Hlustaði á viðtal við prest og annan "guðhræddan" einstakling í útvarpsviðtali fyrir nokkrum dögum. Presturinn sagði það orðið æ algengara að börn kynnu ekki Faðir vorið þegar þau kæmu til fermingarfræðslu. Bænakunnátta fátækleg og trúarjátningin algjört torf fyrir blessaða englana. Það þótt nú ekki par fínt þegar ungmenni voru fermd "upp á Faðir vorið"í gamla daga, það þýddi að litlu hefði verið hægt að troða í þau af andlegum fróðleik. Núna virðist nóg að geta skrifað undir debetkortskvittunina til að fá að fermast.

Svo er eitt sem ég skil ekki. Borgaraleg FERMING, hvað er það? Jú, ég veit hvað þar fer fram og líst ekkert illa á það. Margt kennt þar sem bæta mætti inní kristilegu fermingarfræðsluna.

En FERMING þýðir STAÐFESTING. Ungmennin sem láta fermast eiga að heita að þau séu að staðfesta bókun í trúarsamfélag sem forráðamenn gerðu með skírninni. Hvað eru borgaralegu fermingarbörnin að staðfesta? Mér finnst þetta hálfgerð uppgerð. E.t.v. finnst þeim að sé verið að staðfesta að þau séu orðin fullorðin eða? Nafnið á athöfninni er allavega notað í nýjum tilgangi.

 

 

Dæmum endilega Kóraninn án þess að þekkja hann, eins og sumir múslimar nýta sér hann til að kúga þá sem ekki kunna hann (oft ekki einu sinni að lesa)

Kóraninn er ekki stór bók, þ.e. ekki orðmörg. Væri kannski sneddí að kynna sér sitthvað sem við vitum ekki úr þessari góðu bók. Það er svo ömurlegt að gleypa ótuggið frá næsta manni eða fjölmiðli það sem um aðra er haldið fram (í þessu tilviki islam) Við dæmum fyrirfram = fordæmum. Myndum okkur frekar skoðun með því að kynna okkur efnið.

Víða á Netinu er að finna fróðleik um islam. T.d. á þessari slóð er m.a. allar (114?) "súrur" Kóransins að finna og ýmsar útskýringar og fræðsla um  trúarbrögðin.http://en.wikipedia.org/wiki/Qur'an 

Það er fullkomlega óviðeigandi að nota svo kæruleysislegt orðatiltæki um jafn grafalvarleg mál . . .  en þeir sem verða svona óskaplega móðgaðir, særðir og niðurlægðir við það sem aðrir gera... eru einfaldlega að leita uppi eitthvað til að hafa "á" hina (það hét að snapa fighting)

Þeir hljóta að finna fróun í því að sjá hvernig farið er með Biblíuhetjurnar okkar sem rústaða húðflúrsrokkara t.d. Jesús Kristur Ofurguð? (flott rokksýning að mínu viti)

Sá óhugnaður þekkist nú að trúarhreyfingaforsprakkar hafi drepið allan söfnuðinn sinn, þ.m.t. börnin - ekki man ég að það hafi verið tekið fram að það tengdist islam.

Ég held við verðum að draga úr því að setja samasemmerki á milli trúarbragðanna og fólks sem þykist aðhyllast þau. Múhameðstrúarfólk er margt undur indælt fólk, og sennilega flest (þekki bara til fáeinna úr mannhafinu). En innanborðs eru líka geðveikir, ofbeldishneigðir ofstopamenn, sem svífast einskis til að ná fram sínum markmiðum, þótt þeirra raunveruleiki snerti hvergi okkar eigin.

Ósóma, Ósama, Óbama, Braggi. Múhameð Barack Hússein Óbama.

Við ættum að geta verið sammála um að fordómar séu af hinu illa. Það því afleitt að fólk sé vænt um að vera með fordóma, þegar það einfaldlega hefur sína SKOÐUN, á mönnum og málefnum. Mjög margir nota orðið "fordóma" um álit sem e.t.v. er ekki viðtekið. Fordómar, eins og orðið segir, er það þegar við leggjum dóm á eitthvað sem við höfum ekki sannreynt = við dæmum fyrirfram.  Hafi maður hins vegar kynnt sér málefnið og sé enn (sem áður?) á móti því, þá hefur maður hina eða þessa skoðun á málinu, - ekki lengur FORdóma.

Þarna náði málfarsfasisminn tökum á mér svo að ég fór út af sporinu.

Fordómar eru hvað hættulegastir þegar þeir beinast að manni sjálfum, - eigin fordómar. Eitt besta dæmið um það er þegar fólk með e-a kvilla eða sjúkdóma finnst það verða að fara í felur með ástandið. Ofarlega á þeim lista er feluleikurinn með geðrænu vandamálin. Sé ég haldinn geðröskun, hvernig get ég þá ætlast til að samferðamenn mínir taki mér sem jafningja ef ég sjálfur fer í felur með ástandið og skammast mín fyrir það?

Kveikjan að þessum skrifum var sú að ég heyrði umfjöllun um "Barack og Clinton". Þá leyfði fólk sér að halda því fram að það væri ekki hægt að kjósa til forseta, mann sem héti bæði Mohammad og Hussein. Svo kemur "versta útgáfan", þ.e. eigin fordómar Obama sjálfs. Hann eða hans pótintátar héldu því leyndu í lengstu lög að hann bæri arabísk nöfn sem yfirleitt eru tengd áhangendum islam. Ekki kann fólk við að hengja á hann að hann sé "litaður". Það væri ekki frekar viðeigandi en að halda því fram að Hillary væri kona!

Ja, hérna. Við eigum þá e.t.v. eftir að veita í stöður (eða aftra frá þeim) eftir geðþótta foreldranna við nafngiftina! Davíð, algengt gyðinganafn, við stjórn seðlabanka, ætti þá vel við staðalmyndina um gyðingaaurapúkana. Ekki kæmi til greina að ráða nokkurn mann neins staðar, héti hann Adolf!!! Þá rynni nú á fólk tvær Grímur. 

Ef ráðherra verður öryrki. Ef öryrki verður ráðherra. Ráðherraöryrki, öryrkjaráðherra.

Hver er munurinn á Jóni aumingja og aumingja Jóni?

Þótt minn mesti yndisauki séu orðaleikir og vangaveltur um íslenska tungu, þá er það í þessu tilviki bara hönnun fyrirsagnarinnar sem mér fannst skemmtileg. Efnið snertir því miður fleiri en þessi einkahúmor sem e.t.v. engan annan hlægir.

Svo heitir að lífeyrisþegar séu á launum / mála / þiggjendur / bótanjótendur hjá „ríkinu" auk þess sem sumir „þiggja" greiðslur úr lífeyrissjóðnum sem þeir greiddu sjálfir í. Sumir þessara sjóða telja sig nauðbeygða til að draga úr kostnaði með því að skerða / niðurfæra greiðslur til þeirra sem dirfðust að heltast út af vinnumarkaðnum. Þetta er samt ekki „ríkið".

Það er líka flestum kunnugt að verði okkur á að græða fúlgur fjár vegna vinnuframlags í fáeina tíma á lágmarkslaunum, þá finnst „ríkinu"ótækt að hækka þannig standardinn svo rétt sé að lækka lífeyrinn u.þ.b. því sem launatekjunum nemur. Einu aðferðirnar sem ég kom auga á, var að vinna svart eða vera sjálfboðaliði.  Hið fyrra er ólöglegt svo ég valdi hið síðara.

En það eru fleiri sem „þiggja" laun frá „ríkinu". Þeir eru "eitthvað betur" launaðir en fyrrnefndir lífeyris"þegar".   Það gilda heldur ekki sömu „þú-skalt-sko-ekki-geta-bætt-fjárhag þinn" reglur um þennan hóp.  Þeir þiggja ágætis „lágmarkslaun" meðan þeir sinna því starfi sem þeim hefur verið falið. Svo þegar þeir hætta í því starfi fá þeir eftirlaun. Svo geta þeir farið í nýtt starf en þiggja eftir sem áður „gömlu" launin, allavega hluta þeirra. 

Af hverju ætli þeirra laun séu ekki skert þegar þeir fara að þiggja peninga annars staðar frá, eins og „hinir"?

Ég veit ekki. Best að gleyma því og skreppa bara í Ríkið og reyna að deyfa skömmina sem maður hefur á þessari tegund réttlætis.

Rétt eins og sjúklingurinn sem datt reglulega í‘ða viðurkenndi að brennivínið bætti ekkert heilsuna, en það væri bara skemmtilegra að vera fullur sjúklingur en edrú.

LYFJAKAUP. Ábending, -má notast við uns lyfin lækka almennt hjá okkur...

...

Þeir sem nota lyf að staðaldri, - jafnvel til lífstíðar, þurfa að vita hvar hægt sé að gera hagstæðustu kaupin því það skiptir ótrúlega miklu fyrir heimilispeninginn. Lífsnauðsynleg lyf eru reyndar ekki greidd af sjúklingnum sjálfum en við erum nú hluti af ríkinu líka svo það má gjarnan kíkja á heildarverðið þótt það verði ekki greitt yfir búðarborðið. Ég á ekki við að velja þurfi "ódýrari samheitalyf" þótt þau kunni að vera nothæf í mörgum tilvikum, heldur verðmun á "sömu" lyfjum.

Stundum leysi ég út marga lyfseðla í einu og var mörg ár að átta mig. Þess vegna vona ég að ég spari einhverjum óþarfa pælingar með þessari ábendingu.

Apótek sem eru ekki í "keðjum" eru áberandi ódýrari fyrir sjúklinginn. Löngu hættur að kaupa lyf í Lyfjum og heilsu eða Lyfju, nema bráðatilvik komi upp og Lyfja, ein lyfjaverslana, opin.

Lítið dæmi: Þurfti á sýklalyfi að halda (tryggingarnar borga ekkert í þeim), fór í Lyfju og spurði af rælni um verðið sem reyndist vera milli 4000 og 5000 krónur. Leist ekki á tilraunameðferð á þessu verði svo ég tók lyfseðlabunka með og innleysti sýklalyfið og "bunkann" í Skipholtsapóteki. Fyrir allt góssið borgaði ég tæpar 4000 krónur. Þetta er auðvitað ekki línan. Það eru afslættir, mismunandi eftir verði lyfsins (meiri afsláttur (hærra hundraðshlutfall) eftir því sem lyfið er dýrara) og margir fleiri þættir sem taka þarf með í reikninginn (m.a. skammtastærðir)

Viðmiðunarreglan mín er að fara í lyfjaverslun sem á enga "nöfnu"

Ætli ég sé þá ekki bara BLOGGGUNGA

„Góðan dag, Guðmundur Hannesson heiti ég, mér sýnist vera að vera loftlaust dekkið hjá þér“ (vinsamleg ábending)

„Gott kvöld, Eiríkur Magnússon heiti ég, mér sýnist hann ætla að fara að rigna“ (óformleg samskipti og kæruleysisleg yfirlýsing)

„Komdu sæl, ég heiti Hreinn Ólafsson, ég get hvergi fundið verðmerkingu á þessu kaffi“ (fyrirspurn)

„Komið þið sæl, Halldór Hannesson heiti ég, ég sé að þið eruð eins og ég að gefa öndunum brauð á þessu fagra kvöldi“ (vingjarnlegt ávarp)

„Góðan dag, Kristján Haraldsson heiti ég, ég held að það vanti 500 kall til baka“ (vinsamleg ábending á mistök og beiðni um leiðréttingu)

Ekki dytti mér í hug að kynna mig í slíkum eða svipuðum aðstæðum. Það sama á við um bloggið mitt, - annað hvort hefur fólk áhuga á því sem ég segi og skrifa, eða ekki. Án tillits til persónu minnar.

Mín blogg beinast ekki að fólki heldur málefnum sem snerta mig á einhvern hátt. Þess vegna skrifa ég um þau ef vekja mætti viðbrögð og hugsanlega ná fram leiðréttingu eða ábendingum. Bloggið mitt er ekki skrifað með mig í aðalhlutverki, heldur efnistökin.

Stundum þarf ég að nefna dæmi úr fjölskyldunni  eða af öðrum vandamönnum og þá vil ég ekki að hægt sé að finna út hvern rætt er um, trú þeirri stefnu minni að blogga ekki um persónugreinanlegan þriðja aðila.

Eitt sinn tók ég t.d. áhættu með því að segja frá afbroti og afbrotamönnum. Ég hefði ekki fyrir mitt litla líf þorað það undir nafni, af ótta við að krimmarnir gætu staðsett okkur og sett mig/okkur í hættu. Frásögnin nýttist vonandi einhverjum almenningi og örugglega lögreglu og tolli.

Gunga?  Já, já. Fínt! 

Við brýnum fyrir börnunum, en eru skrif foreldra hættulaus þegar kemur að því að öfuguggar skimi eftir fórnarlömbum?

Það er auðvitað full ástæða til að vara börn og ungmenni við því að setja of nánar upplýsingar um sig þegar þau skrifa á netið, hvort sem þau eru í samskiptum á "msn", spjallsíðum eða annars staðar þar sem barnaníðingar eiga það til að lauma sér inn og geta sett upplýsingarnar í samhengi til að nálgast barnið.

Hvað skal þá með foreldra sem skrifa mjög nánar og persónulegar upplýsingar um fjölskyldu sína og þar með börnin sín? Foreldrana má svo finna í þjóðskrárupplýsingum, símaskrám og ýmsum öðrum listum sem tengja má við nánustu fjölskyldumeðlimi.

Auðvitað nálgast þetta vænisýki hjá mér en tortryggnin nær einfaldlega tökum á manni þegar fréttist af útsmygli og einbeitni brotamanna við að komast í tæri við fórnarlömb sín.

Satt best að segja finnst mér að enginn ætti að hafa leyfi til að skrifa (blogga) um neinn persónulega, nema sjálfan sig. Ekki hefði ég kunnað foreldrum mínum neinar þakkir fyrir að skemmta sér og öðrum á minn kostnað. Þótt maður sé ungur að árum hefur maður skoðanir og er oft viðkvæmur fyrir sjálfum sér. Þótt maður flokkist undir "smáfólk" þegar skrifin fara fram, þá á maður eftir að verða eldri, stærri og gagnrýnni. Þá er það líka að þótt "smáfólkið" sem skilur e.t.v. ekki boffs í skrifunum og veit einfaldlega ekki af þeim, - þá eru það hinir eldri sem lesa.